افغانستان بزودی وارد مرحلهء حساسی و حتی خطرناکِ میگردد.
چه مذاکرات به اصطلاح صلح خلیلزاد با طالبان به نتیجه برسد و طالبان به قدرت برگردانیده شوند و چه این مذاکرات بی نتیجه باقی بماند و انتخابات ریاست مجمهوری صورت گیرد؛ در هردو حالت به اتحاد همه نیروهای ضدطالبانی ضرورت است.
مطابق سناریوی اولی اگر شاخهء نظامی طالبان به قدرت دولتی برگردانیده شوند؛ همان پروگرامهایی زمان امارت قبلی خود را عملی خواهند کرد. با این تفاوت که طالبان امروزی خشن تر و متعصب تر از طالبان دیروزی اند. چون طالب بچه های امروزی از کودکی با روحیهء خشونت، تعصب، بنیاد گرایی و روحیهء انتحاری در مدارس پاکستان تربیه شده اند. عملکرد طالبان در طول همین مدت ایکه با خلیلزاد در حال مذاکره اند گویای این حقیقت است. فقط حملات اخیر انها به شهر کندز و پلخمری و کشتار ده ها انسان بی گناه را پیش چشمان خود مجسم کنید !
در سناریوی دومی یعنی تدویر انتخابات ریاست جمهوری نیز اگر ائتلاف نیروهای متحد طالبانی (که مسلما چنین ائتلافی تا آخرین هفته نزدیک به انتخابات شکل خواهد گرفت) که معتقد به تکمیل فصل ناتمام سیاستهای عبدارحمن خانی اند، برنده شوند؛ خطرناک تر از طابان انتحاری اند.
طالبان کابل نشین و طالبان پاکستان نشین در پروگرامهای استراتیژیک باهم اصلا تفاوتی ندارند.
در هر دو حالت ضرور است تا همه نیروهای ضد تفکر طالبانی و همه آنانیکه به جمهوریت،عدالت ؛همزیستی، همگرایی، حق شهروندی و حقوق مدنی اعتقاد دارند؛ با هم متحد شوند و از فاجعهء طالبانیزه شدن سیاست، دولت و حاکمیت جلوگیری نمایند.
نیروهای ملی، ترقی پسند ، دادخواه و مقاومتگر،هم برای جنگ و صلح و هم برای انتخابات باید آمادگی های لازمه را داشته باشند.
