جنگ با پاکستان : تعقل یا ماجرا جویی؟
=====================
چند روز است باز برای بار دوم ( بعد از سفر بری نمایشی در زمان صدرارت محمد داود خان) بعد بیش از نی...م قرن نغارهء جنگ با پاکستان به صدا در آمده است.
اینکه روحیهء مردم ما در دفاغ از سرزمین شان زنده است قابل قدر است و سربازان و افسرانیکه در خط مرزی به قیمت جان خود از تمامیت ارضی کشور دفاع میکنند قابل افتخار اند.
ولی سوال مجهول اینست که رهبران حکومت حکومت در کابل از این ماجراجویی چه میخواهند؟
ایا باز به فکر فتح تا اتک افتیده اند؟ یا اینکه میخواهند اذهان مردم را بسوی دیگری جلب کنند وبدین وسیله بر ناکاره گی خود سرپوش گذارند. یا توطئهء دیگری در کار است؟
اگر تمامیت خواهان حکومت گر در کابل که بفکر جنگ با پاکستان اند، آیا نمیدانند که جنگ به امکانات مالی و اردوی نیرومند ضرورت دارد. این امکانات مالی و نظامی در کجاست؟ دولتی که قادر نیست سالانه 5% بودجهء عادی خود را تامین کند، میتواند با کشوری که یازدهمین اردوی بزرگ در جهان را دارد و یکی از شش کشور اتمی جهان است، دارای اقتصاد نسبتا با ثبات و نفوسش نیز شش برابر افغانستان است، بجنگد؟
یا اینکه حکومت افغانستان توقع دارد که امریکا بخاطر افغانستان با پاکستان وارد جنگ شود؟
برای انکه بدانیم پاکستان بر سرزمین ما تجاوز کرده است، باید اولا جغرافیه و مرزهای خود را تعریف کنیم، که نکردیم.
عالیجنابان! پاکستان در تورخم نه بلکه در درقد، وردوج، سنگین، چهار دره، در قیسار، در اسد اّاد و حتی در شاه شهید وپل محمود خان کابل با ما در جنگ است. فکرش را بکنید وگرنه "اتک" که بدست نمی آید ولی "متک" در خطر است!
ولی چرا پاکستان طی نیم سده در امور افغانستان مداخله مینماید؟
در مناسبات بین المللی اختلافات مرزی در میان کشورهای همسایه یک امر معمول است ولی در روابط بین الدول خشن ترین نوع مداخله زیر سوال بردن حاکمیت ملی و تمامیت ارضی کشورها است. وقتی حکومت های افغانستان طی نیم قرن سه چهارم خاک پاکستان را زیر عنوان " داعیهء پشتونستان و بلوچستان" جزء خاک خود میدانند و تمامیت ارضی آن کشور را زیر سوال میبرند، از پاکستان جز مداخله چه توقعی میتوان داشت؟
افغانستان راه دیگری ندارد جز آنکه با همسایگان خود در صلح و صفا زندگی کند و راه مسالمت آمیز اختلافات خود با ایشان را از طریق دپلوماتیک ومراجعه به مراجع حقوقی بین المللی در یابد.
خط دیورند، مثل خط پامیر و خط مکمهان یک خط شناخته شدهء بین المللی است. اگر حکومت افغانستان آنرا قبول ندارد بهتر است مسئله را به محاکم بین المللی و ملل متحد ارجاع کنند.
به قول اکادیمیسن اعظم سیستانی مسئله دیورند و " داعيه پشتونستان به سُرابى ميمانست که هرقدر بيشتر بدنبالش تلاش ميشد، به همان اندازه بيشتر خستگى و درماندگى در پى داشت. بکلام ديگر ، پشتونستان به مُردابى ميماند که هر چه بيشتر در آن پيش بروى ، بيشتر درآن غرق خواهى شد و تلاش در جهت به چنگ آوردن آن ، تلاش در جهت نابودى خود است" *
درین راه نامدارانِ شهیدی چون محمد داود خان، دکتور نجیب الله، استاد مزاری، آمر صاحب مسعود، استاد ربانی و دیگران قربانی شدند و اینده اش نیز معلوم نیست که نوبت که خواهد بود؟
جنگ با پاکستان نه تنها را حل نیست، بلکه یک عمل ماجراجویانه و حتی توطئه گرانه است.
دپلوماسی فعال و کشانیدن مسئله به شورای امنیت ملل متحد یگانه راه حل است.
=========
*- - مقالهء استاد اعظم سیستانی یکی از بهترین مقالات علمی و تحقیقی درین رابطه است. آنانیکه به دانستن حقایق دیورند و "مسئلهء پشتونستان" علاقمند اند درادرس انترنیتی ذیل میتوانندنوشهء محترم سیستانی صاحب را بخوانند.
=====================
چند روز است باز برای بار دوم ( بعد از سفر بری نمایشی در زمان صدرارت محمد داود خان) بعد بیش از نی...م قرن نغارهء جنگ با پاکستان به صدا در آمده است.
اینکه روحیهء مردم ما در دفاغ از سرزمین شان زنده است قابل قدر است و سربازان و افسرانیکه در خط مرزی به قیمت جان خود از تمامیت ارضی کشور دفاع میکنند قابل افتخار اند.
ولی سوال مجهول اینست که رهبران حکومت حکومت در کابل از این ماجراجویی چه میخواهند؟
ایا باز به فکر فتح تا اتک افتیده اند؟ یا اینکه میخواهند اذهان مردم را بسوی دیگری جلب کنند وبدین وسیله بر ناکاره گی خود سرپوش گذارند. یا توطئهء دیگری در کار است؟
اگر تمامیت خواهان حکومت گر در کابل که بفکر جنگ با پاکستان اند، آیا نمیدانند که جنگ به امکانات مالی و اردوی نیرومند ضرورت دارد. این امکانات مالی و نظامی در کجاست؟ دولتی که قادر نیست سالانه 5% بودجهء عادی خود را تامین کند، میتواند با کشوری که یازدهمین اردوی بزرگ در جهان را دارد و یکی از شش کشور اتمی جهان است، دارای اقتصاد نسبتا با ثبات و نفوسش نیز شش برابر افغانستان است، بجنگد؟
یا اینکه حکومت افغانستان توقع دارد که امریکا بخاطر افغانستان با پاکستان وارد جنگ شود؟
برای انکه بدانیم پاکستان بر سرزمین ما تجاوز کرده است، باید اولا جغرافیه و مرزهای خود را تعریف کنیم، که نکردیم.
عالیجنابان! پاکستان در تورخم نه بلکه در درقد، وردوج، سنگین، چهار دره، در قیسار، در اسد اّاد و حتی در شاه شهید وپل محمود خان کابل با ما در جنگ است. فکرش را بکنید وگرنه "اتک" که بدست نمی آید ولی "متک" در خطر است!
ولی چرا پاکستان طی نیم سده در امور افغانستان مداخله مینماید؟
در مناسبات بین المللی اختلافات مرزی در میان کشورهای همسایه یک امر معمول است ولی در روابط بین الدول خشن ترین نوع مداخله زیر سوال بردن حاکمیت ملی و تمامیت ارضی کشورها است. وقتی حکومت های افغانستان طی نیم قرن سه چهارم خاک پاکستان را زیر عنوان " داعیهء پشتونستان و بلوچستان" جزء خاک خود میدانند و تمامیت ارضی آن کشور را زیر سوال میبرند، از پاکستان جز مداخله چه توقعی میتوان داشت؟
افغانستان راه دیگری ندارد جز آنکه با همسایگان خود در صلح و صفا زندگی کند و راه مسالمت آمیز اختلافات خود با ایشان را از طریق دپلوماتیک ومراجعه به مراجع حقوقی بین المللی در یابد.
خط دیورند، مثل خط پامیر و خط مکمهان یک خط شناخته شدهء بین المللی است. اگر حکومت افغانستان آنرا قبول ندارد بهتر است مسئله را به محاکم بین المللی و ملل متحد ارجاع کنند.
به قول اکادیمیسن اعظم سیستانی مسئله دیورند و " داعيه پشتونستان به سُرابى ميمانست که هرقدر بيشتر بدنبالش تلاش ميشد، به همان اندازه بيشتر خستگى و درماندگى در پى داشت. بکلام ديگر ، پشتونستان به مُردابى ميماند که هر چه بيشتر در آن پيش بروى ، بيشتر درآن غرق خواهى شد و تلاش در جهت به چنگ آوردن آن ، تلاش در جهت نابودى خود است" *
درین راه نامدارانِ شهیدی چون محمد داود خان، دکتور نجیب الله، استاد مزاری، آمر صاحب مسعود، استاد ربانی و دیگران قربانی شدند و اینده اش نیز معلوم نیست که نوبت که خواهد بود؟
جنگ با پاکستان نه تنها را حل نیست، بلکه یک عمل ماجراجویانه و حتی توطئه گرانه است.
دپلوماسی فعال و کشانیدن مسئله به شورای امنیت ملل متحد یگانه راه حل است.
=========
*- - مقالهء استاد اعظم سیستانی یکی از بهترین مقالات علمی و تحقیقی درین رابطه است. آنانیکه به دانستن حقایق دیورند و "مسئلهء پشتونستان" علاقمند اند درادرس انترنیتی ذیل میتوانندنوشهء محترم سیستانی صاحب را بخوانند.
http://www.ariaye.com/dari/pak/sistani2.html
جون 16 /2016 و باز 2019 در فیسبوک
جون 16 /2016 و باز 2019 در فیسبوک
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر